Στην κατασκευή της παθητικής φωνής χρησιμοποιήθηκε το ρήμα to be (ìme), εκτός από τον παρελθοντικό χρόνο όπου χρησιμοποιήθηκε το ρήμα to come (èrkome).
Μπορεί λοιπόν να συμβεί η μετοχή να ερμηνευθεί ως επίθετο του υποκειμένου.
Οι ερμηνείες είναι σωστές και στις δύο περι.
Πρώην.:
evò ìme vaftimèno = είμαι (είμαι) βαπτισμένος (παθητικός τύπος);
evò ìme vaftimèni = βαφτίζομαι (ονομαστική κατηγόρημα)
________________________________________________________
είναι επίσης δυνατή η σύζευξη ρημάτων που δεν υπάρχουν στη βάση δεδομένων των ρημάτων, σε αυτές τις περιπτώσεις η σύζευξη γίνεται κατ αναλογία και δεν θα υπάρχει ένδειξη της σύζευξης στα ιταλικά.

Αν το ρήμα έχει πολλαπλά σημασίες, το πρώτο από αυτά υπάρχουν στη βάση δεδομένων των ρημάτων.
Οι φωνές των ελάχιστα χρησιμοποιούμενων ή μη πλέον χρησιμοποιούμενων ρημάτων, για τα οποία δεν είναι δυνατή η επαλήθευση όλων των φωνών, κλίνονται με αναλογία.

Μέση κλίση:
Εισαγάγετε το ρήμα και επιλέξτε την επιλογή "μέση", π.χ. sianònno με την επιλογή "μέση" θα κλίνεται ως sianònnome
ή μπορείτε να εισαγάγετε απευθείας το sianònnome. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο η δεύτερη επιλογή, δηλαδή να εισάγετε το ρήμα απευθείας στη "μέση μορφή"..



Παρελθόν τέλειο:
- σε ορισμένες χώρες κατασκευάζεται με το ρήμα to have, π.χ.: ekho pimèna, σε άλλες (Martano) με το ρήμα to be, π.χ.: ime pimèna.
- Σε ορισμένες περιπτώσεις υποδεικνύονται περισσότερες από μία μετοχές (π.χ.: mattemmèno - masomèno), σε αυτές τις περιπτώσεις και η κλίση του πρώτου όρου είναι στο «α», ακόμα κι αν αναφέρεται στο «ο».
Π.χ.: ime | εχω μαθεμενα - μασουμενα.

Στον παρελθοντικό χρόνο της υποτακτικής, αλλά ισχύει και για τον παρελθοντικό χρόνο, υποδεικνύονται δύο πιθανές κατασκευές, που δεν είναι εντελώς ισοδύναμες, με «κα» και με «να», π.χ.: pùru ka cìno to ìkhe meletìsonta... = ακόμα κι αν (ότι) το είχε διαβάσει ..., na ìkhe meletìsonta cio! = που να είχε διαβάσει (μελέτησε)!

Το δεύτερο πρόσωπο της προστακτικής τελειώνει με «ο», αλλά αν η φωνή είναι δισύλαβη συνήθως βγαίνει σε «ε», όχι σπάνια υπάρχει και μια μορφή στο "a" π.χ.: àmposo - àmpa - 'mpòse

Π.χ.:
natèo:
επιτακτική: nata; μετοχή: natào;
latrèo:
προστακτική: latra; μετοχή: latrào.

Ο αόριστος χρησιμοποιείται μόνο με το ρήμα σώζω (μπορώ), πολύ σπάνια με το ρήμα τέλω. Π.χ.: sozo pai, ìsoza mini, sòzonta fai = μπορώ να πάω, θα μπορούσα να περιμένω, να μπορώ να φάω. Χρησιμοποιείται και ως ουσιαστικό, π.χ.: to fai guaddhi o guai = το να τρως αφαιρεί τον κόπο. Σε άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιείται η υποτακτική, π.χ.: πρέπει να φάω, θέλουμε να πιούμε = enghizi ή enna fao, telome na pìome; να πάει στο Λέτσε = na pao o na pame es Luppiu. Για το αόριστο που χρησιμοποιείται ως προτροπή ή εντολή, χρησιμοποιείται η προστακτική, π.χ.: περπάτα, φύγε! = pratìsete, απατε άποδε!